"SuMaN SuDhA"

सुमनसुधा

बुझिएन आखा सन्की बात मोरीको

विचित्र नै हुदो रहेछ जात मोरीको

चैत मासा फुल्ने पलासका फुलहरु

नग्नतामा वैश फुल्छ रात मोरीको

जवानीको रँगरस पैसामा वेचविखन

मातिएर लडदा थामिने हात मोरीको

उर्लिएर बगीरहने साउनको भेलसरी

बाहैमासा एकैनाशै मात मोरीको

आज वित्यो भोली कस्को भर यहा

क्षेणिक भएनि मज्जा साथ मोरीको

गजल : काल ढुकेको छ सुमन

सुमनसुधा

हर दिन तातो घाममा सुकेको छ सुमन

जन्मभुमी तिम्रो यादमा चुकेको छ सुमन

सगरमाथाको गर्वले उठेका उसको शिर

विवश्थामा दाशी वनि झुकेको छ सुमन

को आफनो को पराइ रगतले देखायो

माटो चिन्ह् नसकेरै लुकेको छ सुमन

लातमारि आमाको काख एक्लै परदेशिदा

लाचार भइ आफुलाइ थुकेको छ सुमन

वैशँजोवन रित्तीए के फर्कनु खाली हात

मृत्याशैष्यामा काल ढुकेको छ सुमन

गजल : मेरो छोटो जिन्दगीको

सुमनसुधा   

एता टाले उता प्वाल भोटो जिन्दगीको

लामो भयो कथा मेरो छोटो जिन्दगीको

आशुँको वर्षातमा परेली भिजीरहन्छ

सर्को सकी फालेको ठुटो जिन्दगीको

केहि छैन दोष त्यैपनि लाग्यो बचन

अभिषाप रहेछ माया खोटो जिन्दगीको

के लेखुँ कथापनि आफैले भोगेपिछ

फुल्नै नपाइ निमुठिनॆ बुटो जिन्दगीको

दुइ दिनको जिन्दगीमा पिडा जुनीभरी

के विश्वास गरु अब झुटो जन्दगीको