शवसँगै भेटिएको 'सुसाइड नोट'मा मृतकद्वयले आफूहरु श्रीमान्-श्रीमती भएको आसय व्यक्त गरेका छन्, तर उनीहरु प्रेमी-प्रेमिका भएको प्रहरीको दाबी छ 　

बुटवल, ६ भदौ  : बुटवलको नेपालगन्ज रोडस्थित सिन्दूर होटलमा प्रहरी जवान र उनकी प्रेमिका मृत अवस्थामा भेटिएका छन्　। शनिबार मध्याह्न साढे १२ बजे होटल आई बसेका उनीहरू आइतबार मध्याह्न १२ बजेतिर मृत अवस्थामा फेलापरेका हुन्　।

होटलको कोठा नम्बर २०१ मा तनहँु घर भई वडा प्रहरी कार्यालय गगनगौँडा कास्कीमा कार्यरत प्रहरी जवान काशीनाथ पण्डित र तनहुँ मनपाङ-५ जन्मस्थल भई ढोरफेदी बस्ने ३० वषर्ीया सीता रानाको शव फेलापरेको हो　। शवसँगै भेटिएको 'सुसाइड नोट'मा मृतकद्वयले आफूहरूलाई श्रीमान्-श्रीमती भएको आशय व्यक्त गरेका छन्　। तर, उनीहरू दम्पती नभई पे्रमी-प्रेमिका रहेको प्रारम्भिक अनुसन्धानमा खुलेको प्रहरीको दाबी छ　। मृतक पण्डितको घरमा श्रीमती भएको र रानाको श्रीमान् विदेशमा रहेको पाइएको प्रहरी स्रोतले बतायो　। प्रहरी स्रोतका अनुसार जवान पण्डितले श्रीमतीलाई औषधि गराउनु छ भनेर बिदा लिएका थिए　।

उनीहरूले कोठामा लेखेर छाडेको पत्रको अन्तिममा 'हजुरहरूको छोरा-बुहारी' भन्ने उल्लेख छ　। आफूहरूले धेरै दुःख दिएको भन्दै मृत्युपछिका इच्छासमेत　व्यक्त गरिएको छ　। बाबुआमालाई सम्बोधन गरी लेखिएको पत्रमा भनिएको छ, 'हामीले धेरै दुःख दियौँ, हामी दुवै यो संसार छाडेर जाँदै छौँ　।　मेरो अन्तिम इच्छा पूरा गरिदिनुहुन्छ भने कालो बोका ढोरबाराही मन्दिरमा चढाइदिनू　। मेरो भाकल छ　। साथै, दमौलीको बेनीमा मलाई दाहिने र मेरो हितैषीलाई बायाँ राखेर जलाइदिनू या बगाइदिनू　।'

त्यस्तै, अर्को पत्रमा लेखिएको छ, 'सिन्दूर होटलमा खाएको चार हजार रुपैयाँ यहीँ छाडेको छु, त्यो लिनुहोला　। होटल साहुलाई दोष नदिनू　।' आत्महत्या गर्नुअघि होटेलमा बसेको कोठाको ओछ्यानमा दुवैको पूर्णकदको तस्बिर सजाइएको थियो　। घटनाको प्रकृति हेर्दा उनीहरूले आत्महत्या गरेको देखिने प्रहरीको भनाइ छ　।　　

आइतबार बिहान अबेरसम्म कोठाको ढोका नखोलेपछि होटल सञ्चालकले सुरुमा फोन गरेको र फोन नउठेपछि प्रहरीलाई खबर गरेका थिए　। प्रहरी आई ढोका फोडेर हेर्दा पण्डित झुन्डिएको अवस्थामा र राना शौचालयमा मृत अवस्थामा पल्टिएको

फेलापरेका थिए　। घटनास्थल पुगेका इलाका प्रहरी कार्यालय बुटवलका प्रहरी नायव उपरीक्षक दानबहादुर कार्कीले प्रारम्भिक अनुसन्धानमा आत्महत्या देखिए पनि यसको कारणबारे भने थप अनुसन्धानपछि मात्रै थाहा हुने बताए　। उनीहरूले प्रयोग गरेको कोठामा "समाधान प्लस" नामक तीन विषादीका बट्टासमेत भेटिएको प्रहरीले जनाएको छ　।

होटलका सञ्चालक ध्रुव तुलाचनले बिहान कोठा जाँच गर्ने समयको फलो गर्दै फोन तथा ढोका ढकढक्याउनेसम्मका कार्य गर्दासमेत कुनै प्रतिक्रिया नआएपछि प्रहरीलाई खबर गरेको बताए　।

| हाम्रो पालामा...

किशोर नेपाल, वरिष्ठ पत्रकार

म २०२६ देखि पत्रकारितामा आएको हुँ । विनोद रिमाल र मैले 'स्वतन्त्रता' नामक साहित्यिक पत्रिका सुरु गरेका थियौँ । त्यतिवेला साहित्यिक पत्रिकामा छापिने लेख-रचना पञ्चायती शासनविरुद्ध हुने भएकाले सरकारले हामीलाई नकारात्मक रूपमा हेथ्र्यो । 'स्वतन्त्रता' पत्रिकाको तेस्रो अंक बजारमा आउने समयमा सरकारले सेन्सर कानुन लगाएर बन्द गरिदियो ।

०३६ को आन्दोलन र जनमतसंग्रहपछि भने अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता अलि खुकुलो भयो । त्यतिवेला सोमनाथ घिमिरे, रघुजी पन्तलगायत पत्रकार मित्रहरू सक्रिय थिए । मलाई भने चन्द्रलाल झाले स्कुलिङ गर्नुभएको थियो । उहाँको भाषा र पत्रकारिता क्षेत्रको त्यागले मलाई पनि पत्रकारितामा लाग्ने प्रेरणा दिएको हो । अहिले पत्रकारितामा प्रविधिले धेरै विकास गरेको छ । प्रविधि र युगअनुकूल गुणस्तर भने हामीले दिन सकेका छैनौँ ।

शर्मिला मल्ल ग्रेसफुल छन् । यिनको पुस्ताका कलाकारले जे सिके, उनीहरू त्यसमै रमाए । अहिलेका कलाकार छिट्टै परिणाम चाहन्छन् । एउटा फिल्म असफल भएमा बाटै बदल्छन् । तर, शर्मिलाको पुस्तामा धैर्य थियो ।

शर्मिला मल्ल, नायिका

मेरो पहिलो फिल्म 'कान्छी' हो । फिल्म क्षेत्रमा जाने मेरो कुनै योजना थिएन, हावाहावामै म हिरोइन भएँ । पछि, अरू फिल्म गर्छु भन्ने थिएन । तर, 'कान्छी' सुटिङ गर्दागर्दै 'वासुदेव', 'के घर के डेरा' मा अफर आयो । परिवारमा मलाई मेरो दाजुले सहयोग गर्नुभयो । यो क्षेत्रमा आउन मलाई कत्ति पनि संघर्ष गर्नु परेन । सुरुमा मैले आठ हजार रुपैयाँ पारिश्रमिकमा हस्ताक्षर गरेकी थिएँ, पछि भने १२/१५ हजार नै बुझेँ ।

फिल्ममा पहिले-पहिले व्यावसायिकता थियो । लिडिङ रोलमा खेल्ने पात्रलाई निर्देशकले विशेष ध्यान दिन्थे र बढी सम्मान गर्थे । अहिले भने बढी व्यावसायिकताले गर्दा कलाकारप्रति त्यस्तो व्यवहार हुँदैन । चलचित्र क्षेत्रमा हामी पुराना कलाकारलाई बढी सम्मान हुन्छ । तर, छोटा लुगा लगाउने र अंगप्रदर्शन गर्ने नवनायिकाहरूले गर्दा मानिस हिरोइनप्रति नै नकारात्मक दृष्टि राख्छन् ।

म किशोर नेपाललाई पहिलेदेखि नै अलिअलि चिन्थेँ । उहाँको नेपाल टेलिभिजनमा आउने 'मत-अभिमत'को म नियमित दर्शक थिएँ । द्वन्द्वकालमा जहाँ सरकार थिएन, उहाँ त्यहीँ पुगेर जनतासँग भलाकुसारी गर्नुहुन्थ्यो । उहाँ पत्रकारिता क्षेत्रको एक नेता हुनुहुन्छ ।